Hulpverlenen bij hulpverlenen
Als hulpverlener geef je veel van jezelf. Je bouwt aan relaties met anderen. Dat vraagt om betrokkenheid, geduld en veerkracht. Een hulprelatie ontwikkelen én bestendigen is waardevol werk – maar het kan ook moeilijk zijn, intensief en uitputtend. Zeker wanneer het herstelproces stroef verloopt of wanneer je aansluiting mist bij de ander, het systeem of jouw team. Je herkent misschien veel door eigen ervaring met ontwrichtend lijden, of dat van jouw familie of anderen die jou nabij zijn of waren. Soms mis je het aan een luisterend oor, reflectie of uitwisseling, of aan kennis. Dat is hier allemaal te halen.
Peer-to-peer bij survivors guilt
De meeste mensen willen vooruit —groeibehoefte ligt immers in de mens besloten, dat is ook jouw ervaring— en vaak lukt dat ook wanneer je mensen ondersteunt. Groei en vooruitgang geeft het herstelproces een krachtige boost. Anderen lukt dat veel minder goed. Dan overheerst wanhoop en machteloosheid wat zich kan uiten in frustratie, apathie maar ook weerstand en wrijving, die jij, steeds opnieuw mag opvangen.
Het is vooral de ambivalentie die je parten speelt. Je bent die negativiteit soms helemaal zat, maar je bent ook begripvol: de ander zit middenin de situatie die jij zo goed kent en achter je hebt gelaten. Je ervaart een zeurend schuldgevoel, alsof je hen in de steek laat, wat het moeilijk maakt grenzen te stellen. Je zou daar graag eens over willen praten.
Peer-to-peer bij existentiële twijfel
Als hulpverlener of mantelzorger voel je de machteloosheid mee. Je zoekt naar oplossingen, je biedt hulp waar het kan, maar je loopt steeds tegen die muur van onvrede op. Niets is goed, niets werkt, niets beklijft en niemand werkt mee. De gevoelde somberheid, onvrede en machteloosheid krijgt ook vat op jou. Wat is de zin van dit alles, vraag je je af. Waar vindt jij eigenlijk begrip en troost voor alles wat jij te dragen hebt? Waar doe je het eigenlijk nog voor? Je overweegt de stekker eruit te trekken en iets anders te gaan doen. Maar je wil ook verder.
Het isolement is moordend. Soms wil je gewoon vrijuit kunnen praten, over wat het werk bij jou losmaakt. Ruimte geven aan wat zich, uit de diepte, aandient —wat het ook is— zonder dat iemand meteen met oplossingen komt.
Peer-to-peer bij compassiemoeheid
Anderen uitnodigen om emoties te voelen vereist dat je jezelf, als begeleider, ook op je gemak voelt met de emoties die er zijn. De ander kan boos worden, huilen of eindeloos lang in stilte vervallen. En jij zit daar maar, de wanhoop is te snijden. Dat kan wel eens ongemakkelijk zijn, zeker wanneer je je geconfronteerd ziet met gebeurtenissen en gevoelens die je zelf heel goed kent, maar waar je liever niet (meer) aan denkt.
Met je collega's, vrienden of familie heb je het er niet over. Ervaringen delen met cliënten is nog steeds 'not done' en er is vaak geen ruimte om gevoelens van onzekerheid te delen, binnen de machocultuur die de zorg soms ook kan zijn. Soms heb je gewoon even de behoefte aan een luisterend oor zonder een waardeoordeel over hoe jij je werk doet.
Peer-to-peer bij grenzeloosheid
Je loopt vast in je werk maar misschien ook wel in je privéleven en je weet niet hoe het verder moet. Je vindt de situatie ingewikkeld. Je vindt het lastig om je grenzen aan te geven en goed voor jezelf op te komen. Jouw emotionele zelfzorg laat eigenlijk al heel lang te wensen over. Je neemt je twijfels mee naar huis wat spanning geeft als je wil gaan slapen. Misschien zijn daar nare dingen gebeurd waar je last van hebt, en die je ook weer meeneemt naar je werk.
Je ervaart een onbestemd gevoel van verdriet; soms overspoelend op onhandige momenten waarin je jouw emoties juist niet kunt gebruiken. Soms kun je je tranen nauwelijks bedwingen. Je zou graag eens met iemand willen praten die weet wat het is en die herkent wat jij voelt.
Voel je welkom !
Zomaar een greep waar begeleiders van mensen met ingewikkelde multiproblematiek mee te maken kunnen krijgen. Veel hulpverleners of hun familie hebben zelf ook ervaring met ontwrichtende levensgebeurtenissen, of daar nu hulp voor gezocht werd of niet. Die ervaring vormt vaak de motivatie om in de zorg te gaan werken. Die dubbelrol kan helpend maar ook confronterend zijn. Soms neem je je werk mee naar huis en vice versa. Het laat je niet meer los.
Dan kan het enorm helpen als wij eens met je meekijken en samen reflecteren, ieder vanuit de eigen levenservaring met moeilijke of misschien wel ontwrichtende momenten. Ervaringen met begeleiden met ervaringskennis kan soms ook innerlijke twijfel op roepen. Wat deel je wel en wat deel je niet, waar liggen jouw grenzen? Twijfel kan ontstaan bij grote problemen, maar natuurlijk ook gewoon bij kleine acties die je misschien graag anders had willen doen.
Of je nu op zoek bent naar een gesprek of twee om even op een andere manier te kijken, of een wat langer of intensiever coachingstraject, je bent bij ons van harte welkom!
Aanbod kennistools
Binnen de begeleiding werken we vanuit een contextueel perspectief. Dat betekent dat we de focus niet op de persoon richten, maar op een breder spectrum van relaties, situaties en gebeurtenissen. Hierbij ligt de nadruk op de fundamentele behoefte van mensen aan verbinding, loyaliteit en rechtvaardigheid, die van invloed is op de balans van hulp geven en ook iets terug verwachten. We verkennen, geven ruimte aan en onderzoeken het complete spectrum aan invloeden, om zo aan alles en aan iedereen recht te doen. Het doel is om onszelf ertoe aan te zetten actief te worden in het herkennen en erkennen van onze eigen problemen, het verzachten van omstandigheden, het verminderen van (zelf)stigmatisering en het aanboren van hulpbronnen. Als je zelf niet zo nu en dan die weg bewandelt kun je de ander onmogelijk volgen.
Om al die inspanningen op effectiviteit te wegen, is ook kennis nodig. Niet alleen vanuit strikt individu-gebonden invalshoeken als psychopathologie, beperkingen of psychologische behoeftefrustraties, maar vanuit hetzelfde spectrum van contextuele invloeden.
Kennistools bij chronische stress: Toolbox Armoede
Er is in toenemende mate wetenschappelijk bewijs dat chronische armoede tijdelijk of permanent kan leiden tot verminderde aanspraak op hersenfuncties die je juist nodig hebt om jouw problemen op te lossen. Het verlies van autonomie, competentie en gevoelens van isolement ontnemen een mens de motiverende vermogens en kunnen leiden tot verlammende angst en wanhoop, die zich uit in agitatie , vluchtgedrag en weerstand. Die mechanismen vragen om een andere kijk op het fenomeen en wellicht ook om een verandering van visie en doelmatigheid in jouw begeleidingsproces.
Neem kennis van de theoretische basis, leer symptomen te herkennen en laat je meenemen in de beleving van wat schaarste en armoede werkelijk bij een mens teweegbrengen. Ontdek stress-sensitieve interventies, die ook voor jou helpend en versterkend zijn en die je kunt inzetten wanneer je mensen in chronische armoede bijstaat.
Kennistools bij chronische inactiviteit: ACTIVA